- ołtarz
- 1. podn. Poświęcić, złożyć, składać coś na ołtarzu ojczyzny, sztuki itp. «ofiarować, ofiarowywać coś, wyrzec się, wyrzekać się czegoś dla dobra ojczyzny, sztuki itp.»: Następne pokolenie – Kolumbów 1920 hojnie złożyło własną krew na ołtarzu Ojczyzny. NDz 10/11/1998.2. Pójść, iść z kimś, poprowadzić, prowadzić kogoś do ołtarza, do ślubu; stanąć z kimś przed ołtarzem, książk. stanąć (z kimś) na ślubnym kobiercu «wziąć, brać z kimś ślub»: Zgodnie z obecnym prawem Kościoła anglikańskiego, książę Karol nie może poprowadzić Camilli do ołtarza, dopóki żyje jej rozwiedziony mąż Andrew. KSz 15/04/2002. Młode pary, które w kwietniu staną na ślubnym kobiercu w Lublinie, musiały zarezerwować lokal na przyjęcie weselne już pół roku temu. DzWsch 01/04/1999.3. Stawiać komuś, czemuś ołtarze «wyrażać wielki podziw i uwielbienie dla kogoś lub czegoś, uważać coś za niezwykle cenne, ważne»: Poszliby za nim wszędzie, tacy wpatrzeni w niego, gotowi stawiać mu ołtarze (...). Roz bezp 1996.4. Wynieść kogoś na ołtarze «zaliczyć kogoś w poczet świętych, kanonizować kogoś»: Wśród osób, które w tym roku wyniesie na ołtarze Jan Paweł II, będą dwaj papieże. Będą także Polacy. Rzecz 31/01/2000.5. Zaciągnąć kogoś do ołtarza «zmusić kogoś do małżeństwa»: Nie udało mu się zaciągnąć jej do ołtarza (...). Roz bezp 1997.
Słownik frazeologiczny . 2013.